De vliegende eekhoorn (Pteromys volans) van het Nationaal Park Nuuksio is een fascinerende soort die de dichte bossen van dit Finse natuurreservaat bewoont. Ontdek meer over dit kleine en behendige zoogdier!
Inhoud
Beschrijving van de vliegende eekhoorn
De vliegende eekhoorn, kleiner dan de gewone rode eekhoorn, weegt tussen de 130 en 160 gram en heeft een lichaamslengte van 15 tot 20 cm, met een staart van 9 tot 14 cm. Zijn grijze vacht en grote ogen zorgen voor uitstekend nachtzicht. Hij verplaatst zich voornamelijk door te zweven van bomen dankzij een huidplooi die zijn ledematen verbindt.
Habitat en andere soorten
Deze eekhoorns leven ongeveer 5 jaar en gebruiken dezelfde bos- en boomholtes om te slapen en te nestelen. Het territorium van een eekhoorn kan variëren van 0,02 tot 1 vierkante kilometer, waarbij mannetjes een groter gebied hebben. In de bossen van Nuuksio zijn ook andere zeldzame soorten te vinden, zoals de grijskopspecht, de schaduwkruiskruid en de landslak Macrogastra plicatula.
Tekenen van hun aanwezigheid
Vliegende eekhoorns zijn het meest actief tijdens de schemering, maar hun aanwezigheid wordt gedetecteerd door uitwerpselen onder bomen, ter grootte van rijstkorrels, die van kleur veranderen afhankelijk van het seizoen.
Dieet
Ze zijn herbivoor en hun dieet bestaat uit boombladeren in de zomer en elzen- en berkenkatjes in de herfst. In de winter slaan ze katjes op voor consumptie.
Nesten en nakomelingen
Vliegende eekhoorns hebben meestal meerdere nesten tegelijk, die worden gebruikt voor het opslaan van voedsel, slapen en nestelen. De jongen worden geboren tussen april en juni, en het vrouwtje kan in één seizoen tot 4 jongen krijgen. Mannetjes nemen geen deel aan de zorg voor de jongen.
Hoe de vliegende eekhoorn zich door zijn omgeving beweegt
Landschappen variëren in elementen zoals de voorkeursbiotopen, matrices ertussen en corridors die hen verbinden, wat invloed heeft op de beweging en populatiedynamiek van dieren. Eekhoorns gebruiken bosstroken en andere habitats om zich tussen gebieden te verplaatsen, met verschillen tussen de geslachten: mannetjes reizen verder en steken vaker randen over, terwijl vrouwtjes de matrix voornamelijk gebruiken om voedsel te zoeken. Behoud moet gericht zijn op de kwaliteit van het habitat, niet alleen op ecologische corridors.
